Kako postoje pisane autobiografije, tako postoje i oslikane. Natalija Simeonović predstavila je svoj život na izložbi pod nazivom “Autobiografski podaci“ koja je održana u Galeriji Kuće legata (26. jun – 20. jul 2025). O nastanku radova, izložbenim celinama i tehnikama koje je primenila, govori za korzoportal. Foto: arhiva N.Simeonović
Natalija Simeonović, „Zimski goblen“ Foto: Anamarija Vartabedijan
Natalija Simeonović prisutna je na našoj likovnoj sceni godinama, kako na samostalnim, tako i na grupnim izložbama, tematski preispitujući sebe, ali i društvenu stvarnost. Bavi se i pitanjima identiteta, pola i roda. Najčešći motivi na njenim slikama su lice i ruke. Tako je i na izložbi Autobiografski podaci na kojoj se očitava nekoliko faza slikarkinog stvaranja.
Korzoportal: Naziv izložbe Autobiografski podaci je intrigantan. Šta ste odabrali od autobiografskih podataka, koje periode života, secirate sebe i okruženje, istražujete sopstveni identitet?
Natalija Simeonović: Naziv izložbe Autobiografski podaci čini koncepcijsku kičmu cele postavke kojom prikazujem ključne tokove svoje ličnosti i životnog iskustva. Tu su pitanja različitih identiteta, porodičnog i socijalnog okruženja i pozicije unutar njih, zatim poslovnog okruženja i birokratizacije ličnih postignuća, potom tela – tj. bioloških određenja i ograničenja – i konačno, tema materinstva. Želela sam da se posmatrači prepoznaju u mojim radovima i da ih pogled na izložbu podstakne na dijalog. Cilj mi je bila komunikativnost, a ne hermetičnost, pa su tako ovi radovi „pričali“ i doticali posetioce koji nisu previše upućeni u savremenu umetnost, što mi je posebno drago.
Lice – nekada moje
Korzoportal: Koje su izložbene celine, koje medijske tehnike ste koristili?
Natalija Simeonović: Izložbu Autobiografski podaci činilo je pet celina. Većina mojih radova nastala je u kombinaciji više medijskih tehnika, što je odraz savremenog svakodnevnog života ispunjenog tzv. multitaskingom, kao i konstantnog žongliranja između analognog (opipljivog, realnog), digitalnog i virtuelnog sveta – koji u toku jednog dana više puta menjaju primat i značaj.
Prva celina je serija autoportreta Lice – nekada moje, nastalih u periodu 2016–2018. godine. Reč je o kombinaciji fotografije i digitalno-analognog kolaža. Svaki rad iz ove serije zasnovan je na ličnom iskustvu, ali ne s ciljem ispovednog tona, već kao polazište za razmatranje šireg konteksta savremenog života, u kojem se svi možemo prepoznati.
U drugoj prostoriji su radovi posvećene neposrednom porodičnom i socijalnom okruženju. Rad Zimski goblen je digitalna slika sa plitkim reljefom, urađenim akrilnim bojama i iglama. Instalacije Nasleđe i Pre nas nastale su kao spoj slojeva ručnih radova i reljefa lica i ruku izrađenih špenadlama.
Autoportret sa kratkom biografijom
U trećoj sobi nalazio se Autoportret sa kratkom biografijom – trodimenzionalna skulptura glave izrađena špenadlama, postavljena na A4 ris-papiru, unutar staklene vitrine. Rad na satiričan način ispituje savremeni administrativni pristup biografiji i profesionalnim postignućima. S druge strane, bavi se i večitim temama prolaznosti i pokušaja stvaranja ličnih „malih hramova“ – kroz fotografije, dokumentaciju i druge memorabilije – u nedostatku kolektivnog oslonca i suštinske pripadnosti. Prateći radovi, kao što su Biografije i ostala dokumenta, serija A4 papira sa reljefima izrađenim špenadlama, preispituju vrednovanje ličnosti u savremenom društvu i brz zaborav upravo onih elemenata koji su svakodnevno istaknuti kao važni.
Koji si tip tela?
Četvrti deo izložbe, Koji si tip tela? bila je prostorna instalacija od izdubljenih bojenih otisaka tela – mog i tela mojih prijateljica – na joga prostirkama. Naslov aludira na svakodnevne kampanje u potrazi za „idealnim režimom“ života, zdravlja, izgleda i dugovečnosti. Istovremeno, ženska silueta kao motiv ukazuje na trajna pitanja ličnog i kolektivnog traga, kao i na telesne promene i ograničenja koja oblikuju socijalni i društveni učinak. Dodatni sloj ovog rada jeste preispitivanje stvarne emancipacije žena i raznih socijalnih diktata, kao i strah od biološkog starenja i ograničenja kroz koje i sama prolazim.
Vidanove cipele
Poslednja, peta prostorija bila je posvećena temi materinstva, gde su kroz fotografske instalacije Vidanove cipele i Lepo spavaji video rad Sanjaj lepe snove preispitivana osnovna osećanja i iskustva – strah, ljubav, pripadnost, nemir,prolaznost. Istovremeno sam se ovim ambijentom osvrnula i na pitanje koliko savremena „inflacija“ fotografije, koja ostaje zarobljena u digitalnom prostoru, potiskuje porodične albume, nekadašnje tačke okupljanja. Time se posredno osvetljava i današnje stanje same porodice.
Korzoportal: Autoportret sa čiodama je donekle bolan za posmatrača. Šta ste želela da saopštite?
Natalija Simeonović: Mislite na rad Zimski goblen, iako mi je lično možda i teži pogled na autoportret Nasleđe koji se „guši“ u ručnim radovima ili skulpturu koja simulira težnju ka večnosti. Slika Zimski goblen razmatra moj lični položaj, ali i položaj savremene žene u ambivalentnom prostoru između tradicije i savremenosti, muškog i ženskog identiteta, slobode i skučenosti, snage i nemoći, spokoja i nemira. Prate je fotografije koje dokumentuju dugotrajan proces nastanka samog rada – od početka do kraja. Želela sam da se razmotri kako društvo (ali i pojedinac) gleda na posvećenost iracionalnom ili nepraktičnom radu. Sama tehnika – reljef izrađen iglama – osmišljena je tako da prenese doživljaj stanja između analognog i digitalnog prostora, a to stanje sam prikazala kao „analogni piksel“.
Nasleđe
Oduvek se u svom likovnom izrazu bavite istraživanjem lica i ruku. Na ovoj izložbi su hekleraji kao deo porodične baštine. Zbog čega vas je inspirisao rad ženskih ruku u umetničkom izrazu koji vidimo?
Oduvek me zanimaju arhetipovi i univerzalni simboli – odnosno, način na koji se mogu povezati sa savremenim životom. Ruke su jedan od najstarijih motiva, prisutne još na pećinskim zidovima, i večiti su simbol ljudskog prisustva i delanja. U instalaciji Pre nas, ruke simbolizuju sav onaj nevidljivi, svakodnevni, „manje bitan“ rad – koji je u prošlosti najčešće bio ženski – a koji odvajkada oblikuje svakodnevicu. To je i razmišljanje o brzom zaboravu predaka i njihovom uranjanju u anonimnost, uz nasumične tragove njihovog postojanja, simbolizovane kroz ručne radove. Ruke izrađene špenadlama predstavljaju i moju generaciju, koja se u velikoj meri udaljila od običaja i znanja prethodnih pokolenja, ali ih ipak prepoznaje kao važne. U tom kontekstu me zanima i ljudski lik, a posebno tema autoportreta, koji beleži i jedinstveno svedoči o vremenu u kojem nastaje.
Natalija Simeonović izložbom Autobiografski podaci u Galeriji Kuće legata postavila je esencijalna pitanja ko smo, gde smo, sa kim smo, u kom gnezdu (ne)pronalazimo utočište da bismo (ne)savladali život.